Pandeminin gündeme gelmesiyle birlikte insanlar kendi evlerine uzun zamandır neredeyse hapsolmuş durumdalar. Sürecin tıbbi boyutu bir yana, yeniden günlük rutine dönme isteği ve pandemi öncesine duyulan özlem gün geçtikçe artıyor. Özellikle de eğitim, iş veya ilgileri sebebiyle sıkça mekân değiştiren insanlar için zorlu geçen bir kapalı kalma hali bu. Tek bir mekânda hayatına devam etmek zorunda kalan insan için, geçmişte dışarıda yaşadıkları daha kıymetli hale geliyor.

Mekânın (ev/oda) ötesine çıkamadığımız için zihnimiz, kendince belki de bir koruma mekanizması oluşturuyor. Bu da uyanıkken eskiden içinde bulunduğumuz mekân ve olayları, gündelik eylemlerimiz sırasında yeniden canlandırarak ya da uyku halinde bilinçaltımızın, birebir veya değiştirerek ürettiği rüyalar aracılığıyla sağlanıyor. Fiziksel olarak üretemediğimizi belleğimizdeki anılarla tekrar üretmeye çalışıyoruz yani.

Kolaj serimizde öznenin farklı deneyimleri sırasında; bulunduğu mekânlarda zihnine yerleşen anılar, düşünceler ve duygular organik formlar aracılığıyla anlatılıyor. Belki de yaşamı boyunca belleğinde yer edecek olan bu anı ve mekânlar, özneyle birlikte yaşanan sürecin içinde tek bir yere tıkılıp kalıyor. Bu yüzden en başta özneyle birlikte, öznenin bulunduğu mekânda olan düşünce ve duygular, pandemi sürecinde zamanının büyük kısmını geçirdiği izolasyon mekânını temsil eden görselde bir arada, sıkışmış ve kapalı haldeler.  Bu durum yaşamına kentte devam eden insanların çoğunda gözlemlenmektedir.