Toplumsal rollerimiz, her birimizin ‘’evimize’’ yüklediğimiz anlamı farklı kılar. Ev, saatlerce insanların içinde çalışan biri için özgürlük/kısıtlarından kurtulma alanı anlamına gelirken zorla evlendirilmiş bir kadın için bir hapishaneden farksız olabilir.

Pandemi döneminin bütün bu anlamları daha da kuvvetlendirdiğini gözlemliyoruz. Bu dönemde sağlık personelleri, kuryeler, esnaflar gibi çalışmak zorunda olanlar virüs tehdidine karşı evde olabilmeyi, eve kapananlar ise bir an önce dışarı çıkıp sosyalleşebilmeyi, rutin hayata geri dönebilmeyi arzuluyor.

Sosyalleşme arzumuzun ev içinde en çok etkilediği mekan ise balkonlarımız… Balkonlarımız, iç ve dış mekanın, yani aslında özgürlüğümüz ve tutsaklığımızın arakesiti durumunda. Biz şunu sorguluyoruz: balkonlar gerçekten ne kadar işlevsel? Hayat balkonlarımıza sığıyor mu? Ya da hayat eve ne kadar sığar? Bilmiyoruz.

Ama biliyoruz ki, her durumda balkonumuzun, penceremizin manzarası yalnızlığımızın ispatı olan kat kat betonlar olmamalıydı. Belki de yalnızlık hissi fiziksel boşluk kadar fiziksel dolulukla da ilgilidir.